تو گويش مرکب اسرار, مرا شوق ديدار اوست
بی مهرش خاره دل دگر بيقرار اوست
بلبلان را خواهم چو سلامی به او برند
حسرت چهره ماهش, که مرا وسوسه کنار اوست
چشمها می بندم, که من انگار به او می نگرم
اين شور دل بهانه; باز مرا خيال اوست
اشک باران بخدا کمتر از دغدغه چشمانم
در قضا حاجت دل, قامت رعنای اوست
شانه هايش جويم اندرين ظلمت شب
که درين ظلمت شب دل به تمنای ندای اوست
